Ze gaat het toch maar niet doen, dat traject.
Te lastig.
Te confronterend.
Maar vooral te duur.
Vindt ze zelf dan.
Ik heb daar hele andere ideeën bij, en dat zeg ik echt niet omdat ik met mijn bankrekening denk. Nee, ik zie haar pijn. Zowel de letterlijke als de figuurlijke:
- zwaar overgewicht
- niet-alcoholische leververvetting
- zulke pijnlijke knieën dat lopen echt drama is
- liggen geeft rugpijn dus van slapen komt niet veel
- en dan de steeds erger wordende depressieve gevoelens
‘Het is mij te duur’ hoor ik haar dan zeggen, ondanks een heel verhelderend adviesgesprek. Ooit trok ik mij dat persoonlijk aan want: is dat zo? Wie denk ik dus wel niet dat ik ben, dat ik dat geld vraag voor wat ik doe?
Onzin natuurlijk, want ‘I deliver results’. En als iemand dan bijvoorbeeld ook net heeft zitten vertellen over een weekendje weg of een zomervakantie naar Italië dan zet ik wel mijn vraagtekens bij het ‘te duur’ verhaal. Maar ik geef toe, het kan, soms is dat geld er echt (nog) niet.
Maar meestal speelt er iets heel anders.
Zit de pijn toch nog te veel aan de oppervlakte.
Is de wens om van de pijn af te komen nog niet sterk genoeg.
Oei wat zeg je nou Sevi, beetje hard joh!
Ik snap dat het zo overkomt. Maar ik heb lang genoeg met mensen gewerkt om te weten dat het wel zo werkt. Enne, hand in eigen boezem, ook ik heb dat wel eens hoor, dat ik een oplossing heb voor een eigen ‘pijnpunt’ maar mij laat tegenhouden door geld. Zit ook bij mij de pijn nog niet diep genoeg. Ik ben ook een mens.
‘Wat ga je nu doen?’ vraag ik aan haar.
Dat weet ze niet. Ze heeft alles eigenlijk al geprobeerd. De huisarts weet het ook niet meer. Ze kijkt mij hulpeloos aan. Maar ik heb haar de oplossing al geboden, plus alle hulp die zij zich maar kan wensen. Nu moet zij zich alleen nog realiseren dat er met niks doen ook niks verandert. En ik hoop oprecht voor haar dat dat moment snel komt.
Sevi Rutgrink - Keto Coaching 